ఓ నిశ్శబ్దపు వెన్నెల ముగ్గు
నేలరాలే సమయాన ...
నా నుంచి నీ అడుగులు
దూరం అవుతున్నాయని
తట్టిల్లున తగిలిన ఊహతో ...
ఉదయపు నీరెండ నీడల్లో
తలవంచుకు కూర్చున్న .....
ఓయ్ ..పొరబడి
జాలువారే కన్నీటిని
దాచడానికి అనుకునేవు...
అంతటి సున్నిత హృదయం కాదులే
నీకు తెలుసుకదోయ్ !!
నిశిధివేళలో కూడ కనబడని చోటు
కనిపెట్టే తంత్ర విద్యలో నా మది
ఆరితేరిన రాలుగాయని...
అయినా ఎందుకోయ్...
తగ్గేదే లేదంటూ ...
ఇన్ని మాటలు నీకు చెప్పి
కలలు రాని నిదురతో
బెంగ దుప్పటి కప్పుకుంటున్న....